‘Heb ik borstkanker of heb ik het gehad?’ Ze kijkt mij vragend aan. Ik geef een lezing in een inloophuis en het is niet de eerste keer dat ik deze vraag krijg. Want het antwoord is nog niet zo simpel. Het is maar net hoe je ernaar kijkt.
Als je het medisch bekijkt, noemen ze de fase waarin je de operatie, bestralingen en/of chemo- en immunotherapie krijgt de ‘actieve behandelingsfase’. Daarna kan nog preventieve anti-hormoontherapie volgen.
En dan heb je ook nog de mijlpalen voor overleving vijf jaar en tien jaar. En afhankelijk van het type tumor wordt met het verstrijken van de tijd de kans op recidive kleiner. Maar een garantie krijg je nooit.
Maar hoe zit het dan in die tussentijd, na afloop van je actieve behandelingen? Heb je dan nog borstkanker of heb je borstkanker gehad?
Door over borstkanker in de voltooid verleden tijd te praten, maakte ik ruimte voor de rest van mijn leven.
Toen ik nadacht over het antwoord op die vraag, realiseerde ik mij dat het antwoord eigenlijk niet medisch is, maar meer een kwestie van hoe je wilt kijken.
Je kan zeggen ‘borstkanker heb je de rest van je leven, daar kom je nooit meer vanaf’.
Dit hoor ik regelmatig, omdat je nooit de garantie krijgt dat het niet weer opduikt. Toch sta ik er anders in.
Ik sloot het ‘borstkanker hebben’ voor mijzelf af op het moment dat ik klaar was met mijn actieve behandelingen. Vanaf dat moment zei ik dat ik ‘borstkanker heb gehad’.
Was ik daarmee helemaal klaar met borstkanker?
Dat zou mooi zijn geweest, maar zo was het niet.
Ik sloot de fase van het ‘borstkanker hebben’ af én er begon een nieuwe fase, die van ‘borstkanker gehad hebben’. Een fase waarin ik mijn weg weer terug moest vinden naar het leven.
Dat ging met vallen en opstaan en dat geldt vast ook voor jou.
Je moet leren omgaan met de nawerkingen van de behandelingen of de bijwerkingen van de anti-hormoontherapie. Je gaat ontdekken wat je verloren bent, je wordt soms overspoeld door emoties, je kent jezelf niet meer terug en vraagt je af hoe jij je leven weer op de rit krijgt. Je rouwt om wat er niet meer is.
Maar het is ook de fase waarin je begint met bouwen, de wereld weer instapt, nieuwe dingen in jezelf gaat ontdekken en langzaam je leven vorm gaat geven op een manier waar jíj blij van wordt.
Dit is wat ik haar, die middag in het inloophuis, uitleg. Dat het een keuze is, hoe je het wilt noemen.
Ze lacht en zegt: ‘Dan zeg ik voortaan dat ik borstkanker heb gehad, want ik kies ervoor om voluit te gaan leven’.
Martha Rijkmans
In haar praktijk Leven & Zo begeleidt zij vrouwen na borstkanker van óverleven naar leven. Omdat het leven te mooi is om er niet van te genieten.
